Media

Speech van San Fu Maltha tijdens de filmpremière van SÜSKIND op 15 januari 2012

Mijn naam is San Fu Maltha en ik ben een van de producenten van deze film. U verwacht wellicht een speech waarin ik iedereen ga bedanken. Dat ga ik echter niet doen; niet
omdat ik niet dankbaar zou zijn voor die geweldige inzet en steun van iedereen die aan deze
film heeft meegewerkt. In tegendeel. Maar ik wil u graag vertellen waarom ik zo dankbaar ben.

Wanneer je aan een film als Süskind meewerkt dan kun je niet anders dan je afvragen hoe dit heeft kunnen gebeuren. In principe streeft iedereen toch naar een goed geweten? Het probleem is echter dat je dit goede geweten pas achteraf kunt meten en daarmede direct afhankelijk is van de kwaliteit van ons geheugen.

Alles wat te lang geleden is gebeurd of in de weg staat van een goed geweten wordt gemakshalve vergeten. Zodat we er 's nachts niet wakker van liggen. We hebben het nooit geweten of willen er niets meer van af weten.

Tussen het weten, geweten en het handelen bestaat immers een enorme barrière. Zeker wanneer het om eigen veiligheid, een grote persoonlijke voldoening of eer gaat. Hoge ambities leiden maar al te makkelijk tot een tijdelijke of gedeeltelijke uitschakeling van het geweten. Een te pragmatische houding staat op gespannen voet met een normbesef. En daarmee met het geweten dat ondeelbaar is en niet marchandeerbaar.

Desondanks denken sommige mensen dat het geweten af en toe niet-passende handelingen kan gedogen zolang deze niet van zwaarwegende aard zijn. Maar het omgekeerde: het oogluikend tolereren en daarmede gedogen van een geweten lijkt een gotspe. Ooit begon het met een jarenlange propaganda waarin Joden achterbaks, laf, bloeddorstig en meedogenloos genoemd werden en ze vergeleken werden met ongedierte dat ziektes met zich meedroeg. Waar het toe geleid heeft weten we inmiddels allemaal.

Wellicht staan we binnenkort weer op een kruispunt. En dan gaat het niet om de keuze tussen links of rechts, Jood, Christen of Moslim maar om de keuze tussen een humane sociale samenleving of een inhumane en asociale samenleving. In de slot speech van
Charlie Chaplin in The Great Dictator (een film uit 1940) doet hij een beroep op de menselijkheid omdat we geen machines zouden zijn zonder gevoel.. Hij stelt daarin dat alleen die mensen waar niemand van houdt, kunnen haten.

Met Süskind hebben we geprobeerd te laten zien dat gewone mensen als Walter Süskind, Henriette Pimentel. Piet Meerburg, Johan van Hulst, Felix Halverstadt en al die vele andere medewerkers van de schouwburg, de crèche, de studentes en de onderduikadressen hun geweten hebben laten spreken waardoor er nu inmiddels duizenden mensen hun bestaan aan hen te danken hebben. In onze vaderlandse geschiedenis -die helaas te weinig voorbeelden als dit heeft gekend- hoort dit verzetsverhaal ter nagedachtenis aan al deze helden niet vergeten te worden. Hoewel ik stelde niemand te zullen bedanken wil ik toch graag hen willen bedanken en ik zal ze in ieder geval nooit meer vergeten.


San Fu Maltha

15-01-2012